Nu ben ik officieel gek

Ze was 22 jaar, ze kon alleen nog maar huilen en overgeven. Ze was overspannen, of hoe je het nu noemt: ze had een burn-out.

Het begon allemaal met haar opleiding. Haar eerste opleiding vond ze eigenlijk niets aan, maar ze had geleerd om dingen af te ronden, dus diploma gehaald en op zoek naar de volgende opleiding. Maar er moest ook geld verdiend worden, dus koos ze voor duaal studeren. Dat is 3 dagen werken en 2 dagen leren, de perfecte combinatie.

Al gauw had ze een baan gevonden bij de Hogeschool waar ze studeerde. Ontzettend leuke baan met hele leuke collega’s. Ze was elke dag als eerst op kantoor en werkte ’s avonds thuis nog verder. Daarnaast nog de studie en er moest ook nog iets aan het sociale leven gebeuren. Ondertussen ging ze ook nog eens samenwonen in een appartementje én een huis kopen, allemaal in hetzelfde jaar. Maar zij kon het wel aan, zij ging wel door, en door, en door.

Écht toe aan vakantie Het was richting kerst, het sneeuwde buiten en ze werd op haar werk opgehaald door haar vriend. Pffff, ik ben echt toe aan vakantie, ik ben zo moe. Ik weet echt niet waar ik last van heb, vertelde ze toen ze de auto in stapte.

Na een heerlijke vakantie met vooral veel niets doen, stapte ze het kantoor vol frisse moed binnen. Een uurtje later kwam haar collega binnen en vroeg hoe haar vakantie was geweest en hoe het met haar ging. Ze stortte in, zomaar, ineens, uit het niets. Ze stortte volledig in. Ze was opgebrand, moe en kon écht niet meer. Haar lieve collega stuurde haar naar huis om even rust te krijgen. Eenmaal thuis begon eerst een week van ziek zijn, overgeven en huilen en vooral niet slapen. Zo zagen 7 x 24 uur eruit.

Hulp zoeken? Nee, hulp zoeken was geen optie. Want als je hulp zoekt, dan ben je officieel gek, dacht ze. Zij had écht geen hulp nodig. Wat zouden anderen daar wel niet van denken? En ze kon hier echt wel zelf uit komen hoor. Gewoon wat rust en dan komen we er wel.

De beste stap die ze maakte Maar na een weekje besefte ze toch echt, hier kom ik niet uit. Dus 1,5 week later zat ze bij een therapeut, in de wachtkamer, wederom huilend. Want hoe kon je nou zover komen dat je hulp nodig had? Nú, 15 jaar later, weet ze, dit is de beste stap die ze in haar leven heeft gemaakt.

Dít, exact dit, is het moment geweest dat ze:

• voor zichzelf ging zorgen

• er sterker dan ooit uit kwam

• zichzelf ging ontwikkelen en groeide

• zelfkennis en zelfreflectie kreeg

• weer in haar kracht kon staan

• zichzelf eindelijk ook eens belangrijk vond

En… dat ze nu een eigen praktijk heeft omdat ze het iedereen zo ontzettend gunt om ook voor zichzelf te gaan zorgen en zichzelf te ontwikkelen, zodat ze meer van hun leven kunnen genieten.

Want die vrouw, dat ben ik.

Gun jij het jezelf ook? Je faalt niet als je hulp zoekt. Als je hulp zoekt, betekent het niet dat je het dus niet goed doet. Maar het betekent: Je wil groeien, je wil iets maken van je leven en je wil vooral gelukkig zijn. Je wil mooie stappen maken in jouw leven. Iets om trots op te zijn...

Wil jij ook aan de slag? Momenteel heb ik een wachtlijst voor sessies maar omdat trajecten nooit lang duren, is de wachttijd ook niet lang.

Maak gerust alvast een afspraak voor een vrijblijvend, gratis kennismakingsgesprek! Of neem eens een kijkje bij één van mijn online cursussen.